Iste o sene bu sene?

33 yasindayim (oha be kulaga da ne kotu geliyor) ben boyle bir his yasamadim. Arabesk bir kulturumuz var her zaman, bunu goz ardi edemem. Yani takim ne sartta olursa olsun, kume duser, yener yenilir severiz. Cunku Bursaspor bizim icin Bursa sehridir ve Bursaspor'a sahip cikmak aslinda bizim icin Bursa sehrine Bursaliliga sahip cikmaktir. Bunlardan taviz veremeyiz.

Ama acikcasi basari gormek bile bir garip geliyor, bunyeye ters. Alismamisiz abi. 94lu yillardi (bak onu da hayal meyal hatirliyorum) Avrupa macerasi adi altinda kici boklu Intertoto yasadik onda bile nasil heyecan yapmistik. Karlsruher macinda hugur hungur agladigimi hatirliyorum hickira hickira. Ondan beridir de bir basari gormedik, hic de hayal etmedim goreyim diye dedim ya bunye aliskin degil. Beklemedim de...

Herkes gibi her Bursa evladi gibi emek verdik Bursaspor'a elimizin capimizin yettigi anlamda. Yeri geldi kiz arkadasimdan bile cok deger verdim ki deli gibi asiktim kiza. Hayatimda uc tane kadin vardi derdim hep (ki hala derim) biri annem, sonra Bursaspor (Bursaspor'u disi olarak adlandirmam hep garip gelirdi ona), bir de kiz arkadasim. Mantigima islemisti bu atamazdim hic. "Seni annem gibi sevdim diye" bedelsiz, karsiliksiz sevginin en guzel ifade edildigi omrumde goremeyecegim kadar harika bir pankarti gordum ben tribunlerde. Bu salak takim icin. Benim ona verdigim sevgiyi hic bir zaman bana odemeyen, ama benim de karsilik beklemedigim...

Simdi yani bu sene bakiyorum hic bunyeye yakismayan bir basari icinde. Hala garip geliyor yalan yok. Cok net ifade ediyorum sampiyonluk diye bir beklentim de yok. Zira ulke futbolunda oyle basariya gore de sampiyon olunmuyor zaten. Ama benim bu dusunceme inat takim da bunu zorluyor ve ben bunu gordum ya baska bir sey istemem.

Hep diyorum, su yasimda bir Avrupa kupasi maci nerede olursa olsun goreyim de cocuklarima anlatacak birseyim olsun bu lanet takim hakkinda. Bir daha goremem de zaten. Nerede ne sartta olursam olayim, yalan yok isimi gucumu birakir giderim. Salakca ama hayattaki en kilit en degerli anlarimdan biri olacaktir. Tarifi yok bu sevginin ve ozlemin. Belki 10 yiyecegiz ama onemi yok beim icin.

Bir nokta da ulke genelindeki destege. Intertoto zamanindan hatirlarim Eskisehirli kardeslerimiz bizim maclara gelip pankart acarlardi. Kimse kimseyi sevmek zorunda degil tribunsel anlamda. cok da sevilen bir tribun olmadigimizi da biliyorum ama su an bakiyorum Besiktasli dahil, Karsiyakali, Antalyali, Eskisehirli, Sakaryali, Kocaelili, hatta Altayli dahil (ki hep didisdigimiz tribunlerdir) herkes en azindan manevi olarak bizim yanimizda. Bunu gormek gurur verici, dedim ya kimse kimseyi sevmek zorunda degil. ozunde futbol ama saygi cok onemli bir kavram.

Bugun oynanan mac, Kasimpasa... Eminim uzulduler takimlarinin yenildigine ama saygi ile alkisladilar bizi. Bu saygi bize olan saygi yaptigimiz mucadele olan saygi. Umuyorum ki herkes bunu elbet birgun yapacak. Olmasi gerekn zaten bu.

Tarifi imkansiz duygular bunlar. Kazandik mutluyuz, tokezleriz bir yerde umurumda degil. Sampiyonluk mantigi zor bir matiktir tamam dogru ama gidebildigimiz yere kadar gidelim. Bana gore Avrupa'ya gidelim gerisi umrumda degil. Ama neden olmasin tabiki, ulkedeki artik heyecanini yitirmis bu yarisa renk katmak icin de olsa olsun anasini satayim.

Oyle garip bir mutluluk ki, ki hayat da futboldan ibaret degil, ama yine de guzel be abi.

Sagol be Bursaspor, sen de yillar sonra askima cevap verdin ya, gec oldu ama temiz oldu.

Ortak felsefe adina destekleyen herkese de tesekkurler.

Saygilarimla

Uygar